این روسری آشفته ی یک موی بلند است
آشفتگی موی تو دیوانه کننده ست

بالقوّه سپید است زن اما زن این شعر
موزون و مخیل شده و قافیه مند است

در فوج مدل های مدرنیته هنوز او
ابروش کمان دارد و گیسوش کمند است

پرواز تماشایی موهای رهایش
تصویرِ رهاکردن یک دسته پرنده ست

دل غرق نگاهی ست که مابینِ دو پلکش
یک قهوه ای سوخته ی خیره کننده ست

با اخم به تشخیصِ پزشکان سرطان زاست
خندیدن او عامل بیماری قند است

تصویر دلش با کمک چشمِ مسلح
انگار که سنگی تهِ شیئی شکننده ست

شاید به صنوبر نرسد قامتش اما
نسبت به میانگین همین دوره بلند است

ماه است و بعید است که خورشید نداند
میزان حضور و حذرش چند به چند است....

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: